Bergen, Henegouwen, België
Volledige naam: Nelly, Hortense, Marie-Louise van BRABANT.
Vader: Jean-François van BRABANT – industrieel
Moeder: Marie-Charlotte, Virginie VINCENT – zonder beroep

Basècles, Henegouwen, België

Ondertekend bij notaris Albert, Florimond DURIEU te Beloeil, Henegouwen, België

Ze was net geen 21 jaar toen ze in Basècles huwde met de 8 jaar oudere Brusselaar FABRY Henri, Edouard, Eugène, Marie (° 1/4/1870).
Vader: FABRY Eugène, Pierre, Vincent – onderhandelaar
Moeder: MARTHA Maria, Henriette, Annette

Architect Alexis Dumont (1902-1904) ontwerpt een plan voor de wijk. Op het verkavelingsplan kun je op de locatie van waar later Castel Mino zou komen zien dat er toen nog een stukje duinen was (rozerode cirkel). Het bevond zich vlak bij een aangelegd groen park. Het zou nog meer dan 20 jaar duren vooraleer dit stukje duinen effectief zou bebouwd worden.

Mevrouw Netty Van Brabant verwerft een stuk duinen van zo’n 1023 m² van de heer A. Leynen (cfr. landmetersrapport van september 1926, ondertekend door o.a. architect Dumont). Onderstaande foto uit 1928 toont in de voorgrond goed dit stuk bouwgrond waarop later “Castel Mino” zou worden gebouwd. Het lag aan de kruising van het zogeheten “Duinenpad” en de Dumontlaan.

De Veurnse architect Camille Van Elslande (1890-1962) wordt door Netty Van Brabant aangesteld als bouwmeester (architect). Hij werkt van uit zijn Villa “Ons Huis” in Veurne. Hij verwierf naam en faam als wederopbouwarchitect. “Castel Mino” werd een van zijn prestigeprojecten.

Mevrouw Netty Van Brabant had graag tot op 5 meter van de omheining van de buren gebouwd. Ze vangt echter bod: er moet een afstand van 6 meter behouden blijven. Deze brief getuigt van de formele weigering.

Alle correspondentie gebeurde begin van de 20e eeuw, toch in de wereld van de bourgeoisie, in het Frans. “Noblesse oblige“, weet U wel. Het is ook de tijd waar computers of elektronische rekenmachines onbestaande waren. Zo kwam het dan dat de prijsopgave voor “Castel Mino” er als volgt uit zag… allemaal met pen en papier opgemaakt. Nostalgie alom.

Op de laatste bladzijde zien we dat er, naast het werk voor de aannemer (geraamd op bijna 500.000 Bfr) ook nog eens afgerond voor 100.000 Bfr aan extra werken werden voorzien. Deze omvatten zaken zoals elektriciteit, chauffage, enzovoort maar ook bijvoorbeeld… een brievenbus van 200 BFr. 🙂

Architect Camille Van Elslande dient de officiële bouwaanvraag in bij het gemeentebestuur van De Panne: de “vereischte plans” werden in tweevoud ingediend. Er was toen sprake van 2 appartementen. Op de hoogste verdieping waren toen ook al meerdere “chambre d’amis” voorzien.

Op 10 oktober 1930 wordt door de Gemeente De Panne de toelating gegeven tot de bouw van “Castel Mino”. Het is opmerkelijk te noemen dat dit gebeurde binnen de 7 dagen na de bouwaanvraag. Als je dit vergelijkt met de termijnen die vandaag de dag worden gehanteerd. 😉

Aannemer Georges Demolder van De Panne wordt aangesteld voor een totaal forfaitair bedrag van 494.636,40 BFr (Belgische Frank). Op 31/12/1930 wordt een eerste schijf van 35.000 BFr door de architect Camlille Van Elslande goedgekeurd.

In een handgeschreven brief van 17 januari 1931 laat Mevrouw Nelly Van Brabant aan de architect o.a. weten dat ze niet tevreden is met de één maand vertraging dat toen al op het project zat. Dit zal haar onnodig geld kosten omdat ze extra huishuur verliest (met 7% intrest voegt ze er nog aan toe). Haar toenmalige woonst, een mooi herenhuis in Brussel, was gelegen aan het Weldoenersplein 28 in Schaarbeek (zie Google Maps).

De dochter van Mevrouw Netty Van Brabant, Mademoiselle Fabry, verblijft in “Villa Minou” (aan de Ollevierlaan in De Panne, Google Maps). Wanneer de moeder van uit Brussel de besprekingen en werken ter plaatse komt opvolgen overnacht ze soms bij haar dochter. Er werd diverse correspondentie terug gevonden tussen “Villa Minou” (de dochter) en “Villa Ons Huis” (de architect). De dochter drong er bij de architect op aan om de moeder niet in één dag tijd te laten komen en teruggaan naar Brussel: haar gezondheid was blijkbaar niet zo goed. De architect moest op tijd verhinderingen melden!

Wanneer precies de kasteelvilla CASCO gerealiseerd werd kun je zeer goed zien aan deze staat: ze geeft weer wanneer er bepaalde voorschotten aan de aannemer werden betaald. Het eerste voorschot dateert van 31 december 1930, het laatste in augustus 1931. Deze 7 voorschotten samen bedroeg 275.000 BFr. Op 3/9/1931 volgde een volledige doorrekening van de stand van zaken op dat ogenblik (zie hieronder).

Wellicht werd de eindafwerking uitgevoerd in de periode september-december 1931. Detailgegevens ontbreken hierover. Vermoedelijk was alles klaar begin 1932.

Er wordt een stand van zaken opgemaakt. Het totaal van de werken uitgevoerd door de aannemer bedraagt op dat ogenblik 389.774,97 BFr.

De verhouding bouwheer – architect liep blijkbaar niet over een leien dakje. Op 4 september 1931 verstuurde Mevrouw Van Brabant een aangetekende brief naar de architect. Ze verbleef toen bij haar dochter in “Villa Minou” (gelegen aan de Ollevierlaan in De Panne). Ongetwijfeld per ongeluk had ze het in het afzendadres over “Villa Mino” in plaats van “Villa Minou”. Ze verwarde even “Villa Minou” met “Castel Mino”. Klaarblijkelijk werd dit dan samengetrokken “Villa Mino” ? 😉

De rechtbank had architect Julien De Booserie (Sint-Joost-ten-Noode) aangesteld als expert. Deze duidde in zijn brief van 14 mei 1932 de architect volledig als verantwoordelijke aan. Hij had op de werken moeten toezien en had geen meerprijs mogen toekennen aan de aannemer.

Bron: “De Halle” (digitaal archief “Westhoek Verbeeldt“). Merk op dat in de annonce Castel Mino in de Berglaan staat, niet de Albert Dumontlaan.

Meer dan 5 jaar na de bouw van “Castel Mino” heeft de architect nog steeds niet het eindsaldo m.b.t. de uitgevoerde werken gekregen. Er bestonden daar serieuze meningsverschillen over met de bouwheer. Blijkbaar was het een en het ander het gevolg van een problematiek rond de dimensionering van de rookkanalen in de schoorsteen. Uiteindelijk diende de schoorsteen groter te worden gemaakt dan aanvankelijk voorzien. Wie daarvoor verantwoordelijk was, was natuurlijk dé hamvraag.

De architect stelde in september 1931 advocaat H. Joye (Noordstraat, Veurne) aan om diens belangen te verdedigen. Op 20/1/1936 deed de architect het voorstel om voor 5.101,05 Bfr het dossier af te sluiten. Hij deed zijn beklag bij zijn advocaat dat deze niet genoeg tijd in de zaak stak en wilde eventueel de zaak onderbrengen bij een andere advocaat.

In een handgeschreven brief daterend van 10 december 1936 geeft Mevrouw Nelly Van Brabant uiteindelijk toe dat ze 5.000 BFr zal storten op de rekening van de architect en dit “tot sluiting van alle rekeningen”.

Begin 1943 wordt er besloten om de “prachtige en weelderige eigendom” “Castel Mino” per openbaar opbod te verkopen. Er verschijnt hieromtrent op 30 januari 1943 en 6 februari 1943 een eerste annonce in de krant “De Poperinghenaar”. De notaris die het verkoopsproces coördineert is Pierre Denis van Nieuwpoort. Beetje vreemd misschien is dat de zitdagen doorgingen in een herberg op de grote martkt van Nieuwpoort en niet ergens in De Panne.

Op 13 februari 1943 en 20 februari 1943 verschijnt , opnieuw in “De Poperinghenaar”, een annonce om gegadigden op te roepen een finaal bod op “Castel Mino” te doen. De instelprijs was vastgesteld op 601.000 BFr.

Heel lang zal Nelly Van Brabant niet hebben gewoond in “Castel Mino”. Vanaf 1932 tot iets na de openbare verkoop begin 1943, maximaal 11 jaar dus. We vinden immers terug dat dit pand na de tweede wereldoorlog werd gebruikt door het “A.E.P.”: eerst vooral gericht op kinderen van oorlogsslachtoffers (wezen), nadien wat algemener. “A.E.P.” was gekend als het “Nationaal werk voor hulp aan de jeugd“. Lees op vakantiekolonies.be enkele getuigenissen hieromtrent. Later werd A.E.P. in Vlaanderen “Top Vakantie vzw”. De vakantiekolonie in Castel Mino stond bekend als “A.E.P. Prince Baudouin“.

Op “Westhoek Verbeeldt” lezen we omtrent A.E.P. verder:

‘AEP-SKK wordt eind 1941 op initiatief van Leopold III door zijn ordonnansofficieren opgericht en staat voor “Aide aux Enfants des Prisonniers de Guerre – Steun aan Kinderen van Krijgsgevangenen“. AEP organiseert voor de kinderen van krijgsgevangenen en oorlogsslachtoffers vakantiekampen en permanente homes. Na de oorlog evolueert AEP tot organisator van vakantiekolonies voor kinderen uit heel België en uit alle sociale milieus. In 1948 staan de letters in de Franstalige naam voor “Aide aux Enfants du Pays“, in 1955 luidt het in het Nederlands: “AEP Nationaal Werk voor Hulp aan de Jeugd“. Begin de jaren 1970 volgt een opsplitsing in het Vlaamse Top Vakantie en het Waalse Vacances Vivantes onder koepel AEP Nationaal Centrum.’

Aan het duinenpad lagen naast “Castel Mino” ook nog een andere aantal villa’s, zoals Villa “’t Duivekot” en Villa “Berg en Heuvel“, in 1901 opgetrokken naar de plannen van Albert en Alexis Dumont . Ze werden tot vakantiekolonie “Blanche Neige” (“Sneeuwwitje”) omgebouwd. Op onderstaande foto staan die villa’s links. In de achtergrond zien we “Castel Mino”. Rechts zien we dan weer Villa “’t Torentje” van eind de jaren 1920.

Op 19 februari 1948 werd in het parlement de begroting van het Ministerie van Wederopbouw voor het dienstjaar 1948 besproken. Als antwoord op een parlementaire vraag i.v.m. de tehuizen kwam onderstaande personeelsbezetting voor het samenwerkingsverband “Castel Mino” en “Les Houx” naar voren (situatie op 1 oktober 1946): er werkten daar toen 24 mensen. Villa “Les Houx” (wat “Hulst” betekent in het Nederlands) lag wat verder op in de Dumontlaan op de kruising van wat toen nog “Avenue de la Gare” heette. Heden te dage noemt deze straat de “Ernest d’Arripelaan” en is deze villa niet meer te zien: er werden daar uiteindelijk appartementen gebouwd (nu: Residentie “Ten Anker”, zie Google Maps). in de databank van “Westhoek Verbeeldt” kun je nog foto’s van deze imposante villa terugvinden.

Er kwamen veel kindjes naar Castel Mino. Wat te denken van onderstaande groepsfoto (bron: inoudeansichten.nl )? We tellen er, naast de omkadering, een 90-tal kindjes! Op dat ogenblik waren er iets meer jongens dan meisjes (een 40-tal tegenover zo’n vijftigtal jongens). Merk op dat de meisjes allemaal hetzelfde uniformpje droegen, de jongens allemaal korte broek. Naar verluidt sliep niet iedereen in Castel Mino zelf, maar ook in een aantal slaapzalen in een nabije villa. Of men daarmee verwijst naar Villa “Lex Houx”, of naar nog een andere, is onduidelijk. In ieder geval zal Castel Mino, met zijn grosso modo 800 m² bewoonbare oppervlak verspreid over 4 verdiepingen, heel wat van die kindjes zelf hebben kunnen herbergen.

Zeker tot nog in 1961 zou de vakantiekolonie enkel en alleen voor jongens hebben gediend. Nadien kwamen er ook meisjes. Lezers die hierover meer informatie of foto’s hebben mogen ons altijd contacteren.

In “Het Wekelijks Nieuws” van zaterdag 16 april 1949 vinden we op de voorpagina en blz. 2 terug dat de dochter van wijlen Koning Leopold III (en dus de oudste zus van Koning Albert II), Zijn Koninklijke Hoogheid Prinses Josephine Charlotte (Brussel, 11 oktober 1927 – Fischbach (Luxemburg), 10 januari 2005), onder ruime publieke belangstelling, op woensdag 13 april 1949 omstreeks 14h een bezoek bracht aan de vakantiekolonie “A.E.P. Prince Baudouin” die in Castel Mino was ondergebracht. In de beeldendatabank van “Westhoek Verbeeldt” alsook in de blog “De Bliedemaker” vinden we foto’s en informatie terug over dit bezoek. Het was het eerste bezoek van de prinses aan België na 6 jaar ballingschap. Ze verbleef toen in Zwitserland.

De Dumontlaan stond letterlijk afgeladen vol met volk, ten bewijze waarvan de foto die je op “De Bliedemaker” terugvindt. De foto werd gemaakt door iemand die op de toegangstrap van het “schoon verdiep” (1e etage) stond. De prinses, amper 22 jaar, was toen net door de toegangspoort (vooral te zien door de twee zuilen er van) gegaan en bevond zich in de tuin van Castel Mino. “Zij wordt begeleid door luitenant-kolonel Guy Jacques, Baron de Dixmude, kleinzoon van generaal Jules Jacques van wie hij de adellijke titel geërfd heeft.“, aldus “Westhoek Verbeeldt”. Er was daar zoveel volk dat de journalist van “Het Wekelijks Nieuws” hierover dichterlijk schreef: “We zien haar niet meer… haar witte hoedje scheen te dobberen op de mensenzee…”. Hij was danig onder de indruk van onder andere wenende mensen: “… Beelden die prente slaan… en blijven...”.

In “Castel Mino” werd door de heer Burgemeester Gevaert een welkomstwoord uitgesproken en overhandigde hij een fotoalbum over De Panne. Vervolgens ging de prinses ook nog naar Villa “Les Houx” (waar er een samenwerkingsverband mee bestond). Daar middagmaalde ze dan, na eerst een weesgegroetje mee te hebben gepreveld, samen met een 50-tal kindjes – “villegiatuurkinderen” genoemd door de journalist. Heb het ook even moeten opzoeken maar “villegiatuur” verwijst naar het tijdelijk verlaten van de stedelijke omgeving en het zoeken naar rust en recreatie in landelijke gebieden. In het hart van “villegiatuur” ligt de zoektocht naar een tijdelijke toevluchtsoord, vaak in de vorm van een vakantieverblijf of een buitenverblijf, ver weg van de drukte van de stad. Vandaag de dag zouden we spreken over “onthaasten”. Enfin, dat weten we dan ook weer. 😉

Het meerdaagse bezoek aan België was heel emotioneel en vond plaats midden in de zogeheten “Koningskwestie“. Het was geweten dat Leopold III van België de prinses op pad stuurde om te horen wat de Belgen van hem dachten. Hij keerde ten slotte pas op 22 juli 1950 naar België terug, in 1951 uiteindelijk opgevolgd door Koning Boudewijn. Pro memorie: de moeder van Prinses Josephine Charlotte (1927-2005) was Koningin Astrid. Prinses Josephine Charlotte huwde enkele jaren later, op 9 april 1953 om precies te zijn, met Groothertog Jan van Luxemburg. Tijdens dit bezoek aan België logenstrafte ze nog dat er een verloving met Prins Jan op til was. Zo zie je maar.

In “Westhoek Verbeeldt” vinden we deze postkaart, met 1959 in de poststempel, terug. Ze toont twee wit geschilderde villa’s in een stijl die typisch is voor eind jaren 50 – begin jaren zestig. Links zien we in de achtergrond “Castel Mino” staan. De villa rechts is “Villa Carlotta”. Ze ligt vlak naast de beschermde Dumontwijk nl. in de “Ernest Arippewijk“.

Op 20 mei 1987 werd de verkoopakte getekend. Hierbij werd “Castel Mino” overgedragen van het echtpaar Simon Emilius De Smet en Charlotta Amelia Emerentia Ringoot aan Vincent Storme (Kortrijk 18/9/1956 – Dottenijs 8/10/2013). Dit blijkens akte verleden voor notaris Xavier Hovine, te Ath op 20 mei 1987, overgeschreven op het hypotheekkantoor te Veurne op 9 juni daarna, boek 7355, nummer 12.

Een weetje: mogelijks doet de naam Vincent Storme een belletje rinkelen bij een aantal mensen: hij was de oom van Léopold Storme, bekend van de drievoudige Marollenmoord. Léopold was ook het petekind van Vincent Storme. Volgens de rechtbank vermoordde Léopold zijn ouders en zijn zus op 16 juni 2007 in de textielwinkel “Extrêmes Tissus” die François-Xavier Storme en zijn vrouw Caroline Van Oost, allebei 48, in de Brusselse Marollenwijk ( Google Maps ) hadden. Dit gebeurde één dag voor ze hun 25-ste huwelijksverjaardag zouden vieren. Er was trouwens nog een band met De Panne: na het plegen van de moord vluchtte Léopold naar De Panne (zie Gazet Van Antwerpen 22 juni 2007). De familie had daar toen een appartement.

Op 27 september 2004 werd de verkoopakte getekend. Hierbij werd “Castel Mino” overgedragen van Vincent Louis Renée Jacqueline Storme aan Marjorie Josette Leclercq. Dit blijkens akte verleden voor notaris Guy Dubaere, te Jette op 27 september 2004, overgeschreven op het hypotheekkantoor te Veurne op 22 oktober daarna onder nummer 09680.

De hele historische Dumontwijk in De Panne is officieel erkend als “Beschermd stadsgezicht“. Pas op 27 november 2007 werd het definitieve beschermingsbesluit ondertekend door de toenmalige minister Dirk Van Mechelen. Ze werd als Ministerieel Besluit gepubliceerd op 25 januari 2008. Meer informatie hieromtrent vindt de lezer op de officiële webstek van Onroerend Erfgoed.

Het perceel waar “Castel Mino” op gebouwd werd is in het kadaster gekend onder “sectie E nummer 188P0000”. Dit perceelnummer staat expliciet opgenomen in het beschermingsbesluit. Alhoewel “Castel Mino” niet als afzonderlijk beschermd monument is erkend, is het dus wel zo dat niks aan het algemene uiterlijk van de kasteelvilla, noch tuin, mag worden veranderd (tenzij uiteraard met uitdrukkelijke toestemming van het Vlaamse departement “Onroerend Erfgoed”).

Weetje: Wist U dat in de hele Dumontwijk slechts 14 gebouwen een expliciete erkenning hebben als “beschermd monument“? Deze staan in het rood aangeduid in het plan dat bij het beschermingsbesluit zit (zie hieronder). De grijs ingekleurde gebouwen zijn gebouwen die niet expliciet voorwerp uitmaken van het stadsgezicht doch waarvan de percelen wel deel uitmaken van het erkende stadsgezicht.

Op 2 juni 2008 kwam quasi het volledige archief van architect Camille Van Elslande terecht in het Provinciaal Archief van de Provincie West-Vlaanderen. Dit archief bevat stukken vanaf 1919 tot 1962, waaronder maar liefst 3.152 plannen. Meer informatie over dit grote archief kan de lezer hier vinden.
De overdracht van dit archief betekent dat de originele plannen van “Castel Mino” niet verloren zijn gegaan. Naar verluidt beschikt de Gemeente De Panne zelf niet meer over deze plannen. Het Provinciale Archief bracht echter de redding. Tientallen originele plannen van “Castel Mino” alsmede correspondentie tussen de architect, bouwheer, aannemer, leveranciers, gerechtsdeskundige, enzovoort zijn ter beschikking. Dit is van belang voor de restauratie van het pand alsook voor “story telling”.

Alle plannen werden in het academiejaar 2008/2009 gedigitaliseerd. Dit gebeurde door Gwenny Vlaemynck. Zij deed dit als masterproef (stagiaire van de master na masteropleiding Archivistiek: Erfgoedbeheer en Hedendaags Documentbeheer (Vrije Universiteit Brussel – VUB)). Haar werk resulteerde in de publicatie: ‘Architecturale Wederopbouwarchieven in de Westhoek. Inventaris van het archief van Camille Van Elslande (1911-1962)‘, VUBrussel, 2009. Promotor was prof. dr. Gustaaf Janssens.

Wilt U deze ingescande plannen zelf eens bekijken? Volg dan deze link en klik vervolgens op één van de getoonde titels “Plannen van…”. U krijgt dan meteen de plannen als PDF-bestanden te zien. Let wel: de correspondentie tussen de architect en de bouwheer, leveranciers, aannemer, enzovoort werden niet ingescand. Die moet ter plaatse worden geconsulteerd.

De volledige titel van deze masterproef van Marieke Degraeve is “Camille Van Elslande Op Alle Fronten – Modern architecturaal denken in een traditionele context“. Ze bespreekt daarin het oeuvre van Camille Van Elslande, de architect van (onder andere) Castel Mino. Deze masterproef dateert van het Academiejaar 2010-2011 en kan hier worden geraadpleegd. Promotor was prof. dr. Linda Van Santvoort.

Over de architect en zijn ontwerp van Castel Mino lezen we:

‘
Van Elslande paste de vormgeving van de kustvilla ook toe op een appartementsgebouw. ‘Castel Mino’ (1930) in de A. Dumontlaan 29 in de Panne bestaat uit verschillende appartementen. De architectuur van dit complex in uitgesproken art-deco-stijl vormt een ingenieus en speels geheel van hoekige in- en uitsprongen die in elkaar overlopen en als een
puzzel in elkaar passen. De basis bestaat uit een rechthoekig volume waarop allerlei uitbouwen in hoekige vormen werden aangebracht: erkervormige traveeën, een zeszijdige hoektoren met spitse bekroning en verscheidene wolfdakjes boven deuren en balkons. Het baksteenmetselwerk in afwisselend verticale en horizontale richting, de geometerische patronen in de balkonleuningen, de kunstig geplaatste aanzetstenen, maar ook de vormgeving van de centrale buitentrap, dragen bij tot het pittoreske gehalte van de villa. De decoratie is niet “kunstmatig” aangebracht, maar is inherent aan de constructies. De gevel geeft bovendien uitdrukking aan de inwendige structuur van de woning. De langwerpige ramen in de centrale travee zijn in trapvorm gepositioneerd en geven zo het verloop aan van de inwendige trap. Dit gegeven is schatplichtig aan het toegepaste rationalisme van Camille Van Elslande.
Het gebruik van baksteen, het afwisselende dakenspel en de vele in- en uitsprongen verwijzen enigszins nog naar de cottage architectuur, maar verder neemt de art decostijl volledig de overhand. De traditionele rode dakpannen hebben plaats geruimd voor een leien bedaking en
het “nieuwe” materiaal, het gegoten cement, dat vooral opvalt in de uitwerking van de balkonleuningen, heeft zijn intrede gedaan in dit gebouw. De Veurnse architect was dus in 1930 bij één van de eersten om dit materiaal toe te passen voor de decoratieve elementen van
villa “Castel Mino”. Dit wijst erop dat Camille Van Elslande steeds meeging met de nieuwe ontwikkelingen in de bouwsector en een echte vooruitgangsdenker was.
Dit complex is van een zodanige omvang, originaliteit en verfijning, dat er mag gesproken worden van een waar prestigeproject waarin Van Elslande zijn idealen nastreeft en zijn kundigheid tentoonspreidt. Camille Van Elslande heeft dan ook maar één dergelijke villa verwezenlijkt. Villa “Castel Mino” is dus qua specifieke vormgeving uniek binnen zijn oeuvre.
‘

Op 16 oktober 2023 werd de principiële beslissing tot aankoop van “Castel Mino” door Philippe Vercoutter vastgelegd in een compromis. Bemiddelaar was ERA / Servimo (De Panne). Er was direct concrete interesse van een aantal partijen die elk hun bod uitbrachten. Dat het pand uniek is mag blijken uit het feit dat het, ondanks de meer dan stevige prijs, maar enkele dagen te koop heeft gestaan en onmiddellijk de vraagprijs haalde. Het bordje “Te Koop” heeft er, voor het compromis was getekend, nooit uitgehangen. Ter vergelijking: voor sommige andere panden in de Dumontwijk duurde het verkoopsproces tot wel een jaar. Een opmerkelijk verschil.

Op 29 februari 2024 werd de verkoopakte getekend. Hierbij werd “Castel Mino” overgedragen van Marjorie Josette Leclercq aan het koppel Philippe A.J. Vercoutter en Kristine L.M. De Loose.

Mevrouw Marjorie Leclercq (afkomstig uit Tourcoing, Frankrijk) heeft, samen met haar 5 kinderen, zo’n 25-tal jaar in het huis gewoond (eerst een vijftal jaren als huurders en dan in de periode 2004-2024 als eigenaars). In die periode zijn ze getroffen geweest door een kleine brand. Nadien zijn renovatiewerken gestart. Zo werd de volledige dakverdieping (4e bouwlaag) al volledig vernieuwd. Er werd ook al een aanvang genomen met de renovatie van de 3e bouwlaag. Op het einde van dit schooljaar 2023/2024 verlaten ze definitief het pand en sluiten dit hoofdstuk uit hun leven af.